Een rel op straat

Gisteravond is er iets akeligs gebeurd. Mo fietste met zijn neef Younes door de stad, toen er ineens een scooter vlak voor hem de weg op schoot. Mo schrok zo dat hij half van zijn fiets viel, tegen een man aan die naast hem op de stoep liep.

Toen Mo weer overeind kwam, zag hij dat die man pal voor hem stond. Hij keek Mo aan met een woeste blik en begon zachtjes te vloeken. ‘Sorry man,’ had Mo gemompeld. Maar hij voelde al aan dat dat niet veel zou helpen.

De man was nog een stap dichterbij gekomen en schreeuwde nu. Dat het nu toch helemaal uit de hand was gelopen met al die moslims in Nederland. En dat hij, als het moest, net zo agressief kon zijn als zij. Toen gaf hij een trap tegen Mo’s fiets.
‘Hé man’, had Younes geroepen, ‘het ging per ongeluk. Hij zegt toch sorry?’ Het had de man alleen maar bozer gemaakt. Gelukkig waren er twee agenten aan komen rennen. Had iemand ze gebeld? De man riep dat moslims nooit alleen kwamen, altijd in groepen, en dat ze de Nederlandse cultuur aan het uithollen waren.

‘Dat mag jij vinden, zei een van de agenten, ‘maar je moet wel van ze afblijven.’ Gelukkig leek de man dat laatste te accepteren. Hij hield het verder bij schreeuwen en schelden. Intussen gebaarden de agenten naar Mo en Younes dat ze konden gaan. ‘Dat mag jij vinden,’ hoorden ze de agent nog een keer zeggen, terwijl ze opstapten en wegfietsten.

Mo is natuurlijk blij dat er niks ergers gebeurd is. Maar de woeste blikken en de woorden van de man hangen nog aldoor in zijn hoofd.